16 Chaitra, 2080 / 29 March , 2024

Logo
Newsajako
Social Icon
Social Icon
Secondary Top

मेरो जीवन गीत तिम्रै ओठबाट गुन्जिरहोस् !




मेरो जीवन गीत तिम्रै ओठबाट गुन्जिरहोस्  !

-लक्ष्मण सिटाैला-

हे धरा ! तिमीले मलाई आफ्नो कोमल काखमा हुर्कायौ बढायौ पालन पोषण गर्यौ। मलाई अकाल मृत्युबाट जोगायौ। मैले फेर्ने श्वासप्रश्वास तिमीले नै दिन्छ्यौ मलाई । मैले बोल्ने आवाज तिमीले नै भरिदिएकी हौ। त्यसैले हे धरा ! मलाई तिमी मन पर्छ। तिम्रो अशेष काख नै मनपर्छ, जहाँ अनन्तका असीमित गुलाफी रहरहरू फक्रीरहेका छन। रहर त आफै सिर्जना हो। हरेक मान्छे सग रहर छ। हरेक मान्छेसग उदेश्य छ, हरेक मान्छे सग उसको आफ्नै सपनाको आकाश छ। त्यो उसलाई कहिले बोझ लागेन ।कहिले भारी लागेन। जिन्दगीको अन्तिम घडिसम्म त्यो सपनाको भारी बोकेरै हिडिरहनु उस्को चरीत्र पनि हो। बिषद व्याख्या हुन्छ तिम्रो काखको, एउटा पुराण, एउटा कुरान, एउटा वाइवल र गीतामा नभेटेका कुराहरू छन् तिम्रो कोमल काखमा । तिम्रो शरणार्थी हौ हामी । तिमीले आकाशको ओत दिएकी छौ। तिम्रो सतत छायांमा प्रेम छ। बस त्यो नै सबैभन्दा ठूलो सार्वभौम सत्य हो। हरेक बिहान तिमी भएर उदाउछ मेरो सुर्योदय । अनि हरेक साझ तिमी छोएर अस्ताउछ मेरो न्यानो घाम। तिम्रो अपलक हेराइबाट नै आरम्भ हुन्छ मेरो जिन्दगी ! मलाई स्थान दिएकी छौ । म तिम्रै शान्त कोमल काखमा बाँचिरहेछु। मलाई कहि कतै पुग्नु छैन, कसैलाई भेट्नु पनि छैन र कसैलाई देख्नु पनि छैन। तिमी बाहेक कोहि छ जस्तो पनि लाग्दैन। तिमी देखेपछि पुग्यो मलाई। यो परिब्याप्ती तिमीमै त समाहित भएको छ। तिमी छौ र पो म पनि छु।

मैले हेर्ने तिम्रो प्रेममय क्षितिजमा अनन्तताको अमृत छ। बस त्यहींबाट म तृप्त र शान्त हुन्छु, । म तिम्रै गोधुलीमा जिन्दगीको मुरली धुन खोज्छु। मेरो जीवन गीत तिम्रै ओठबाट गुन्जिरहेको छ। । मेरा प्राप्तिहरू तिम्रै कारण हुन र यो सम्पुर्णता अन्ततः तिमी मै गएर बिलिन हुन्छ। सबै सबै भौतिक र अभौतिक अस्तित्वको कारण र कार्य तिमी नै हौ। र अन्ततः तिमीमै बिलय हुन्छु म र मेरा यावत प्राप्तिहरु। उनीहरूले कमाए भन्छन् खुसी हुन्छन् । दम्भ देखाउछन। दगुर्छन।उफ्रन्छन। दङ्ग पर्छन। प्राप्ती हुँदा खुसी हुने र गुमाउनु पर्दा दुखी हुने यो अबोध चेतना तिमीले नै हालिदियौ। प्राकृति ! तिन्ले कहिले बुझेनन् यो सब प्राप्तिको मुहान त तिम्रो कोमल काख त थियो नि। र यी सब भौतिक प्रपन्च बिलाएको पनि तिम्रै काखमा नै हो । पाएर पनि पाए कोहि भन्दैनौ हामी ।

असन्तोषको गाग्रीको पीधमा प्वाल परेको छ । हामीहरू माथी बाट थप्तै जान्छौ र तलबाट चुहुदै जान्छौ। हामी भरिएको भाडाे हेर्न बर्सौदेखी लालयित छौ। तर हाम्रो लोभको भाँडाे कहिले भरिएन। त्यो भाडाे नभरिदै हामीहरू यो दुनियाँ बाट बिदा भैसकेका हुन्छौ । प्राप्ती के हो? सन्सारमा सुखी को होला ? के मिल्यो भने सन्सारको सारा सन्तुष्टि हामीलाई मिल्छ? भनेर जति चिन्तन गरे पनि यस्को उत्तर कसैसँग छैन।

हिमाल देखि समुन्द्र सम्म बगिरहेको पानीले आफ्नो गति कहिले बिर्सिन्न। उ कहिले थाक्तैन। न उ कहिले निदायो। उ आफ्नो समानन्तर लयमा गीत गाउँदै निरन्तर बगिरहेकै छ। नदी थाकेको कहिले देखेनौ हामीले ।नदिको हरेक पानीको थोपा थोपा एक आपसमा कहिले छुट्तैनन।

त्याहा कहिले खाली देखिन्न। धारा एक आपसी नछुट्टीने भएको ले नै धार भनिएको होला। एक लहरसँग अर्को लहर,एक बुद सग अर्को बुद, एक थोपा सग अर्को थोपा नटुटि मिलिजुली सबै सबै सागर पुग्छन् । पुग्नत मनुष्य पनि अन्तत सागर नै पुग्छन तर मृत पछि मात्रै । उ सागर पुग्दासम्म उस्ले आफ्नो जीवन गति सक्काइकाइसकेको हुन्छ। यो परिब्याप्तीको सघनतामा मनुष्य त्यस्तो एउटा जीव हो जस्ले प्रकृतिलाइ बदल्छ आफ्नो खुसीको लागि।तर प्रकृति बदलिनु पर्दा दुखी हुन्छिन र आफ्नो रौद्र रुप प्रदर्शन गर्छिन। प्रकृति बदलिँदो छ र सारा मनुष्यका सपनाहरू आकान्क्ष्याहरु बढ्ने क्रममा छन। हामी भित्रको लोभले अन्ततः एकदिन गम्भीर समस्यामा पुर्याउछ त्यस दिन मनुष्यले हारेको महसुस गर्ने छ।

आजको मनुष्य दुइटा कुरामा चुकिरहेको छ। उस्को पहिलो चुकाइ हो धन । दोस्रो चुकाइ हो यौन। धन र यौनको रागमा आजको मानिस नराम्रो सग भौतारिरहेको छ। यी दुई बिषयको वरिपरि बिश्व मनुष्य घुमिरहेको छ। जीवनलाई सहज बनाउने उपाय सोच्दा सोच्दा यो सन्सार यस्तो डिजिटल भैसकेको छ कि अब कोहि आफन्त साथीहरू बिरामी हुँदा उस्लाइ भेट्न् अस्पताल सम्म जानू पर्दैन फेसबुक बाट नै "शिघ्र स्वास्थ लाभको कामना" भने पुग्छ । कोहि आफन्तको मृत्यु हुँदा घाटसम्म जानुपर्दैन फेसबुकमै "रिप" लेखे पुग्यो। कसैले राम्रो काम गरेबापत प्रत्येक्ष भेटेर हातमा हात मिलाएर

बधाई

दिनु जरुरत छैन फेसबुकमै "कङ्र्याच"भने पुग्यो। केटा केटीलाई प्रेम गर्न डेटिङ जानुपर्दैन एउटा एन्ड्रयुड मोबाईल बाट नै काम तमाम हुन्छ। टुइटर फेसबुक टिकटक बाट आजकल यौन र यौन अङ्गका सबै तमासाहरु देखाइन्छ। स्त्रीमा लाज हराइ सकेको छ। मति बिग्रेका पुरुषहरु भ्रष्ट भमरा हुन। उनीहरू स्त्रीलाई सम्पत्तिको रूपमा हेर्छन।मायाले होइन आजकल डिजिटल सन्सारले रङ्गिएको छ दुनियाँ।

हामीले शरीरलाई छोप्ने होईन दुनियाँलाई देखाउने बस्तुका रूपमा परिभाषित गर्न थाल्यौ। देखाउनु पर्ने चिज छोपिदै गए। छोपिनु पर्ने चिज खोलिदै गए। लाजले पनि लाज मान्न थालेको छ आजकल । यो साइबर युग हो। यहाँ कुनै कुरा पनि लुकाउने स्थान छैन। शरीरमा लुकेको आत्मा पनि बडाे धर्म सन्कस्टमा परिरहेको छ। मनुष्यको बशमा भएको भए त्यो लुकेर रहेको आत्मालाइ पनि खोलेर देखाउथे र भन्थ्यो मनुष्यले यी हेर मेरो आत्मा यस्तो छ। त्यो आत्मालाइ झिकेर टिकटकमा नचाउथे र फेसबुकमा प्रदर्शनका लागि राख्थे । आत्मालाइ भाइरल बनाउथे।

तर अहिलेका हामी बिचरो मनुष्य शरीरलाई मात्रै भाइरल बनाउन सक्छौ आत्मालाई सक्तैनौ। आत्मा बस्ने यो पवित्र मन्दिर रुपि घरलाई फेसबुक, टिकटक र टुइटरमा प्रदर्शनमा हालेको छौ र भनिरहे छौ कि मलाई सबैले मन पराए। म भाइरल भए । मैले आजसम्म नबुझेको कुरा कि शरीर देखाउदा भाइरल होइन्छ कि भाइरस होइन्छ ?

शरीर प्रदर्शनीमा राखिएको एउटा सप्रीएको मुला जस्तो भएको छ जस्ले पनि हेर्न पाइने जे पनि भन्न र जे पनि लेख्न पाइने।

मानिसहरू सबै डिजिटल भैसकेका छन। यस्तो लाग्छ अब मनुष्यले मनुष्यको प्रत्येक्ष स्पर्श नै पाउदैन। आफू रमाउने चाहनामा आफुपछी आउने पिडिलाइ हामीले कागजको फूल दिदैछौ र मनुष्य कृतिम बाच्न बिवस हुनेछ एकदिन। आजको प्रेममा कलकल कोमल मायाको मृत्यु भैसकेको छ। शौन्दर्यलाई शौचालय जस्तै बनाइरहेका छौ हामीले। मानिसको कारण पृथ्वी माताले लाज मान्नुपर्ने अवस्था भयो।

आफ्नो अङ्गलाइ हरियाली रुखबिरुवाले ढाकेकी छिन धराले। कतै निर्मल गङ्गाले छोपेकी छिन आफ्नो चपल अस्तित्व त कतै महा समुन्द्रले लुकाएर बाचेकी छिन आफ्नो अतल लाज। हामीले धरती बाट सिक्नुपर्ने हो तर ठिक उल्टो भयौ। सारा लुगा खोल्दै गयौ । नाङ्गिदै गयौ। श शरीर नाङ्गिनु भनेको बिचार पनि नाङ्गिनु हो। नाङ्गिएको विचारमा विवेक शुन्य हुन्छ। बिवेक शुन्य हुनु भनेको संबेदनसिलताले हार्नु र पशुत्वले जित्नु हो। पशुहरु बिवेक नभए पनि मायालु छन। अन्जान छन। अबोध छन। ती हाम्रै चारु चरणमा समर्पित छन।

हे धरा ! म तिम्रो काखको सुन्दरतामा जीवन खोजिरहेको छु। म तिम्रो चपल चादनीमा गीत गाइरहे छु।, म तिम्रो अस्तित्वमा उन्माद खोज्दिन, एउटा शान्त जिन्दगी खोज्दछु, एउटा निर्मल माया पाइरहेको छु मैले,म एउटा भर खोज्दै छु तिम्रो ब्याप्तिमा । एउटा वैशाख मात्र होइननि जीवन । यहाँ शिशिरले उप्काएका छन्, पीडाका पाप्राहरूलाई, रक्ताम्य मनहरूलाई आँखाका औलाहरूले छोएका छन् । म प्रेमको खोजीमा भौतिक भौतारिरहेछु तर आफ्नै निनाद अनन्त आकाश बोकेर म थाकेकै छैन। मैले मेरो आकाशको भारी बोकेर हिडिरहेको हजारौं बर्ष भो। राम युग हुँदै कृष्णका लीलामृत बोक्तै यो माथिको आकाश खै कहिले बोझ बनेन हामीलाई तर आकाश बोक्ने कल कल कला हामीमा कहिले भएन। राम र कृष्ण युगको सुल्झिन नसकेको झगडा बुद्ध युगमा आएर शान्त हुनुपर्ने हो तर यो युगका मानिसहरूले बुद्धलाई बुद्दु भने । बुद्धलाई सोझो भने र उनको सोझोलाई भजाएर हामीले खाइरह्यौ।

बुद्ध युगमा शान्ति होइन क्रान्तिले स्यावासी पायो। । म पुरुष भएर जन्मेकोभा कुनै गर्व गर्दिन किनकि मैले फेरी बुद्धलाई तिम्रो गर्भमा गर्भधारण गराउन सकिन । बुद्ध किन एक फेर मात्रै जन्मिए , कृष्ण किन बारम्बार जन्मिएनन !

हामी बुद्धलाई माया गछौ, हामीले पुज्नुपर्ने त प्रेमलाइ हो शान्तिलाई हो तर हामीले शरीरलाई पुज्यौ। हामीले कवितालाई होईन कविको कायालाइ सुन्यौ। हामीले नारीका निर्मलतालाइ होइन उन्को बैशलाइ पुज्यौ। स्त्रीले पुरुषका शान्त स्वभावलाई होईन उस्को अहम र अहंकारलाई पुजे। उस्को बैशलाइ पुजे। र परिणामत दुनियाँमामा प्रेम मर्दै गयो। बिश्वास मर्दै गयो। कसैले पनि आफू माथिको शान्त आकाशलाई बोकेर हिंड्न् चाहेनन् ।

सबै सबै उन्मुक्त हुन चाहिरहे आकाश फालेर। यस्तो लाग्दै छ कि हामी आफ्नो अस्तित्वको आबरु फालेर फेरि नाङ्गै जंगली हुँदै छौ।

laxmanrajsitaula@gmail.com



Related News


यसमा तपाइको मत


Comments